Αυτή την εποχή τέλη Νοέμβρη - αρχές Δεκέμβρη κάθε χρόνο στις περιοχές της Ρόδου βγαίνουν οι λεγόμενοι "Μανίτοι". Μανίτοι ονομάζονται - από τους χωριανούς - τα άγρια μανιτάρια που φυτρώνουν συνήθως κοντά στις "κατσαριές" ή αλλιώς τον θάμνο του Αλάδανου. Αν και οι περισσότεροι πιστεύουν ότι τα μανιτάρια αυτά φυτρώνουν μέσα στους θάμνους αυτούς η αλήθεια είναι ότι μπορεί κανείς να τα βρει και κάτω από άλλα είδη θάμνων, πάντα όμως κοντά εκεί όπου υπάρχουν Αλάδανοι.
Τα μανιτάρια αυτά έχουν ένα ιδιαίτερο χρώμα μεταξύ λευκού και κόκκινου και όταν μεγαλώσουν αρκετά το χρώμα τους συνήθως μοιάζει με πορτοκαλί. Το μέγεθος τους δεν είναι πάντα το ίδιο αλλά ποτέ δεν ξεπερνά τα λίγα εκατοστά.
Για κάποιον που δεν γνωρίζει πως να τα ξεχωρίσει είναι πολύ εύκολο να παραπλανηθεί και να κόψει παραπλήσια είδη μανιταριών που όμως δεν τρώγονται και γιαυτό πρέπει όσοι δοκιμάσουν να αναζητήσουν τα μανιτάρια αυτά να είναι πάντα ιδιαίτερα προσεκτικοί !
Δυστυχώς δεν γνωρίζουμε ποια είναι η επίσημη ονομασία του συγκεκριμένου είδους μανιταριών σύμφωνα με την Βοτανολογία. Παρόλαυτα στο άρθρο αυτό έχετε την ευκαιρία να δείτε τους "Μανίτους" σε εικόνα και βίντεο που τα τελευταία χρόνια ήταν δυσεύρετοι.
Η συλλογή των "Μανίτων" στην Ρόδο είναι μια ασχολία, συνήθεια που έρχεται από το μακρινό παρελθόν του χωριού. Όσο πιο παλιά όλο και περισσότερα ήταν τα μανιτάρια αυτά στο χωριό σύμφωνα με αναφορές γηραιών κατοίκων οι οποίοι θυμούνται πως τα μανιτάρια αυτά υπήρχαν σε αφθονία σχεδόν παντού, στις θαμνώδεις εκτάσεις, στα γύρω δάση ακόμα και δίπλα στα χωράφια που τότε ήταν περισσότερα, αφού η κύρια ενασχόληση τότε ήταν η γεωργία.
Αν και οι καλλιεργήσιμες εκτάσεις στο παρελθόν στο χωριό δεν ήταν μεγάλες σε έκταση ήταν πολλές. Καλλιεργούνταν περιοχές που βρίσκονταν μέσα στα δάση, περιοχές πάνω στα βουνά και πετρώδεις σχεδόν εκτάσεις που σήμερα κανείς δεν θα διανοούνταν να καλλιεργήσει. Όλα αυτά βέβαια γινόντουσαν για την επιβίωση. Συνήθως η καλλιέργεια ήταν το σιτάρι και τα άχυρα που έμεναν ήταν κάτι που ευνοούσε την ανάπτυξη των μανιταριών.
Από ανέκαθεν οι "Μανίτοι" θεωρούνταν ξεχωριστή λιχουδιά, μεζές. Η συλλογή των μανιταριών γινόταν με τα χέρια και επειδή τα παλαιότερα χρόνια δεν υπήρχαν σακούλες (πλαστικές ή χάρτινες) για την μεταφορά τους οι χωριανοί έκοβαν ένα γερό κλαδί από θάμνο συνήθως ασκινό και με αυτό τρυπούσαν όλα τα μανιτάρια στη μέση. Άλλοι τα μετέφεραν σε μικρά καλάθια της εποχής (ξύλινα, ψάθινα κλπ). Οι περισσότεροι όμως επέλεγαν την λύση του ασκινού και αφού περνούσαν αρκετούς πάνω στο κλαδί πριν τους πάρουν σπίτι, τους έδειχναν στους συγχωριανούς τους ως τρόπαιο. Τα μανιτάρια δηλαδή εκτός από ωραίος μεζές ήταν και ένα είδος χαράς.
Υπήρχαν δύο τρόποι μαγειρέματος των μανιταριών αυτών, οι ίδιοι παραμένουν και σήμερα.
Ο πρώτος τρόπος ήταν να γίνουν πιταρούδια (κεφτεδάκια από μανιτάρια). Τα μανιτάρια πολτοποιούνταν, έλιωναν και σε αυτά πρόσθεταν ψιλοκομμένο κρεμμύδι και αλεύρι. Το μείγμα που γινόταν τηγανιζόταν στο ελαιόλαδο, φυσικά με την προσθήκη αλατιού και πιπεριού. Ο δεύτερος τρόπος - που επιλέγουν και οι περισσότεροι σήμερα - ήταν να κόψουν σε κομμάτια τα μανιτάρια να προσθέσουν αλάτι και να τα ρίξουν στο τηγάνι με λίγο νερό.
Στη συνέχεια τα μανιτάρια - καθώς έβγαζαν και τα δικά τους υγρά - προσέθεταν ελαιόλαδο και τα άφηναν να ψηθούν καλά. Στο τέλος έμπαιναν στο πιάτο με αρκετό λεμόνι. Φυσικά τα μανιτάρια πλενόντουσαν πάντα σχολαστικά πρίν μαγειρευτούν αφού δεν είναι τίποτα άλλο από μύκητες.
Οι παλαιότεροι πίστευαν ότι οι "Μανίτοι" εμφανίζονται όταν φυσάει Νοτιάς και μετά από βροχή.
Η συλλογή των Μανίτων
Για να συλλέξει κάποιους "Μανίτους" πρέπει να έχει χρόνο και υπομονή. Η αναζήτηση μέσα στην άγρια φύση μπορεί να διαρκέσει ώρες ή ακόμα και ημέρες ενώ το αποτέλεσμα ποτέ δεν είναι εξασφαλισμένο αφού συμβαίνει πολλοί να γυρνάνε πίσω με άδεια χέρια. Ειδικά τα τελευταία χρόνια όπου οι "Μανίτοι" ήταν δυσεύρετοι για διάφορους λόγους όπως η ανεξέλεγκτη βοσκή (τα ζώα τρώνε τα μανιτάρια επίσης) και οι λίγες βροχοπτώσεις, η αναζήτηση και πόσο μάλλον η ανεύρεση τους ήταν ένα "σπόρ" για λίγους.
Όμως εδώ και λίγα χρόνια (3-4) οι βροχές αυξήθηκαν η φύση πρασίνισε, οι θάμνοι μεγάλωσαν και όπως φάνηκε αυτόν τον Δεκέμβρη οι "Μανίτοι" επανεμφανίστηκαν. Μπορεί οι ποσότητες να μην είναι μεγάλες όπως κάποτε όμως υπάρχουν. Οι περιοχές που μπορεί να τους αναζητήσει ποικίλουν (δάσος, θαμνώδεις εκτάσεις, χωράφια κ.α) και ο καθένας που δεν ψάχνει για πρώτη φορά έχει ορισμένες δικές του περιοχές τις οποίες δύσκολα αποκαλύπτει σε άλλους για ευνόητους λόγους.
Οι "Μανίτοι" έχουν ένα ιδιαίτερο σχεδόν πορτοκαλί χρώμα κάτι μεταξύ λευκού και κόκκινου, αυτό το ξεχωριστό χρώμα τους είναι που τους ξεχωρίζει από τα άλλα μανιτάρια αν και κάποιος που δεν έχει εμπειρία εύκολα μπορεί να μπερδευτεί. Συνήθως αν γυρίσουμε ανάποδα έναν "Μανίτο" θα δούμε ότι μεταξύ των τμημάτων φλοιού και δακτυλίου η περιοχή είναι λευκή προς πορτοκαλοκόκκινη σε αντίθεση με άλλα μανιτάρια όπου τα ίδια τμήματα έχουν σκούρο, γκρι, κίτρινο ή άλλο έντονο λευκό μόνο χρώμα.
Όταν βρούμε ένα μανιτάρι καλό είναι να μην το ξεριζώνουμε αλλά να το κόψουμε προσεκτικά από τη μέση και πάνω. Βέβαια ορισμένες φορές όταν π.χ το πάνω μέρος του μανιταριού είναι σάπιο αυτό δεν γίνεται αφού οι υπερώριμοι "Μανίτοι" λιώνουν στο άγγιγμα και μόνο. Επίσης σπανιότερα μπορεί να τύχει να συναντήσετε και μισοφαγωμένα μανιτάρια ή ξεθαμμένα από το χώμα τα οποία έχουν φάει ή ξεθάψει άλλα ζώα άγρια και μή αφού τα μανιτάρια κάθε λογής όπως και οι "Μανίτοι" είναι τροφή την οποία επιλέγουν και αρκετά ζώα.
Πηγη [via]
Follow us :
Share this article
